طراحی واحد همسایگی در روستای شواز بر مبنای معاصرسازی الگوهای بومی

چکیده موضوع اصلی این پایان نامه در چگونگی مواجهه با معماری گذشته هر بوم و روستا شکل گرفته است. تکامل نسل به نسل مهم ترین ویژگی معماری بومی و مهم ترین مسئله ی معماری بومی به طور اعم و معماری روستایی به طور خاص، چگونگی مواجهه آن با تکنیک ها و فن آوری-های نوین است .از سویی دیگر، مسکن روستایی به لحاظ عملکردی- فضایی نیز برای زندگی امروز مناسب به نظر نمی رسد و نیازمند رویکردی دیگر در مقابل کارکردهای جدید است. معماری دولت ساز که در عصر حاضر در روستاها رواج پیدا کرده، زندگی ایمن همراه با رفاه را برای روستاییان فراهم کرده است. چالش اساسی این مساکن بی توجهی به ارزشهای این سکونتگاه هاست .با پذیرش فطر ی بودن معماری بومی و تعلق آن به خرد جمعی بومیان، بی شک آن را واجد ویژگی ها و ارزش هایی می دانیم که همواره در طول زمان ثابت و پایدارند. این ویژگی و خصلت بنیادین است که کارایی آن ار در طول زمان تضمین کرده است. نظر به این می پذیریم که با کشف و شناخت این ویژگی بنیادین در الگوهای اصیل روستای شواز می توان آن را مبنای طراحی مسکن معاصر قرار داد. در طراحی مسکن معاصرروستا، با جستجو در الگوهای اصیل معماری روستا و سعی در فهم سکونت روستاییان در گذشته و حال، در ابتدا به استخراج وجه شکلی این جزء بنیادین پرداخته شده است. در ادامه جهت معاصرسازی و بهینه کردن آن به فهم چگونگی امتداد آن تا به امروز پرداخته شده و سعی در آشکارسازی جزء به جزء پیچیدگی های آن با فاکتورهایی چون سازه، معیشت و اقلیم صورت پذیرفته است. در نهایت با درنظرداشتن ,ویژگی های معاصر زندگی و معرفی تکنیک های جدید جهت مقاوم سازی، سه الگو از مسکن معاصر روستا ارائه شده است. لازم به ذکر است از آنجا که در طراحی مسکن روستایی توجه به بسیاری از فاکتورها به صورت تک دانه امکان ندارد، روند توسعه الگوها با توجه به همجواری آن در بافت انجام گرفته و در قالب یک واحد همسایگی ارائه می گردد. کلید واژه: مسکن روستایی، معماری بومی، معاصرسازی،